Marleen Sleeuwits (...)

Marleen Sleeuwits is net zolang bezig met het vervormen van een alledaags landschap, dat het niet meer herkenbaar is in haar werk. Ze werkt het liefst met onpersoonlijke omgevingen, zoals lege vliegvelden of verlaten kantoorgebouwen. Met materialen die ze vindt, zoals gekleurde stangen, tape en laminaat. Met behulp van verschillende technieken bouwt ze een geheel eigen en nieuwe wereld, die de identiteit van de oorspronkelijke plek moet weergeven. Na het fysieke werk gaat ze aan de slag met haar camera, waarbij ze goed kijkt naar de anatomie van de ruimte en speelt met perspectief en schaal. Bij het fotograferen kiest ze vaak een perspectief dat het minst de oorsprong van het beeld verraad; al laat ze vaak wel een kleine clue, zoals een stopcontact, achter. Had jij gedacht dat Interior no … eigenlijk uit de inhoud van een gestript kantoor bestond? Of Interior no… ? Sleeuwits weet met haar vervorming van de werkelijkheid intrigerende en fantasierijke werken neer te zetten.

Ruud van Empel

Hoewel voor sommige mensen deze foto een fantasiewereld genomen lijkt, is juist kunstenaar Ruud van Empels weergave van de wereld waarin we leven. Hij benadrukt wel dat hij geen verhaal probeert te vertellen; dat mag de kijker zelf verzinnen. Gelukkig is er in zijn werk genoeg te zien; de nauwkeurig samengestelde computercollages bestaan uit allerlei digitale beelden van mensen en flora. Door de verzadigde kleuren, hoge contrasten en helderheid van de foto’s lijken ze tegelijk levensecht en sprookjesachtig. Ook geven de afgebeelde planten en kinderen een pure en onschuldige lading aan het beeld; zou de kijker hier een voorbeeld aan kunnen nemen bij het kijken naar de wereld?

Magriet Smulders

Er ligt een hele wereld verscholen in de bloemenfoto’s van Margriet Smulders. Geïnspireerd door bloemenstillevens van de 17^e eeuw probeert zij het leven vast te leggen en na te bootsen door bloemen te gebruiken. De bloemen ziet zij als acteurs tegen een decor, zoals in een Griekse tragedie. Het dramatische effect van haar werk wordt grotendeels bereikt door het gebruik van spiegels, die alle elementen nog een verdubbelen en een surrealistische sfeer aan het werk geven. Hierdoor wordt de samenstelling van objecten eerder een landschap dan een stilleven, waarin de gebruikte objecten hun oorspronkelijke betekenis enigszins kwijtraken. In Hair Hemisphere zien we rode en roze bloemen, glazen vazen met gekke vormen en strengen haar. Bij een eerste oogopslag is geen van deze elementen echter snel herkenbaar. Dat is de bedoeling; Smulders vindt het heerlijk zichzelf te verliezen in de dramatiek van het leven, en dat vertaalt zij in haar kunst. Zo creeert zij sensuele en emotionele werelden om je in te verliezen.

Gé-Karel van der Sterren (1969)

Net als Van Empel zijn de sprookjesachtige schilderijen van Van der Sterren eigenlijk een kritiek op de hedonistische maatschappij waarin we leven. Door het vrolijke en felle kleurgebruik van zijn schilderijen is echter het enige dat van deze kritiek overblijf een onderhuids en ondefinieerdbaar gevoel. Dat is precies de bedoeling; Van de Sterren wil dat geen van zijn schilderijen een duidelijke boodschap uitdraagt. Een goed voorbeeld is het schilderij Jolly Jumper. De springende vrouw heeft haar arm uitgestrekt als Superman, en de titel verwijst naar het paard van Lucky Luke, een andere getekende held. De felle kleuren van het schilderij en de stripboekreferenties zijn een fel contrast met de dreigende, donkere takken die lijken uit te strekken als armen. Dit is een van de vele voorbeelden van de dualiteit in Van der Sterren zijn werk. Je kunt zien dat hij voornamelijk zijn palet en virtuositeit gebruikt om alledaagse objecten en taferelen te transformeren naar een ongrijpbaarder geheel. Zo verandert hij onze perceptie en zien wij een interessantere, minder zwart-witte wereld.

René Daniëls

Op Comet zien we een hoop blauwgroene tinten en iets dat op een baan lijkt. Wat er precies wordt afgebeeld in dit spannende schilderij, is echter niet duidelijk. René Daniëls zijn werk zweeft tussen het figuratieve en abstracte in. Hoewel hij meestal dingen uit het echte leven als onderwerp neemt, is zijn stijl eerder abstract-expressionistisch. Deze dualiteit is een groot thema in zijn werk; hij vindt dubbelzinnigheid erg belangrijk, en ziet kunst als een spel dat nooit zal toegeven aan een enkele betekenis. Er zijn altijd meerdere interpretaties die gevormd kunnen worden. Hij noemt zijn werkwijze “beeldend dichten”, dus woorden en hun associaties spelen een grote rol. Had jij de sterrenhemel in dit werk gezien als het niet Komeet had geheten? Door een onderwerp te kiezen en dit op eigen manier uit te werken, maakt Daniels een beeld dat intrigeert en ruimte laat voor eigen visie.

Nik Christenen (1973)

Omdat Nik Christenen van snel werken houdt, laat hij de verf links liggen en werkt hij met inkt. Door verschillende diktes en tinten door elkaar te gebruiken creëert hij zwart-wit voorstellingen met ongelofelijk veel diepte. Zijn werken lijken te leven; alsof de vormen en schaduwen veranderen terwijl we net even de andere kant op kijken. In Something for the Lost and Found is er een interessant samenspel gaande tussen figuratieve objecten en abstracte voorwerpen, die tegelijkertijd in elkaar over lijken te lopen en een sterk contrast vormen. Dit geeft het idee van een andere dimensie die opdoemt uit de verte, of een glitch in de wereld die we kennen, die de droomachtige rust komt verstoren.

Camilla Ferrari (1992)

The Fabric of Change is een samenwerking tussen fotografe en videokunstenaar Camilla Ferrari en creatief technoloog Simone Verducci. Zij onderzochten, met behulp van kunstmatige intelligentie de veerkracht van visuele kunst. Ferrari voerde video’s van haar eigen leven, de herinneringen van de afgelopen drie jaar, aan een computer. Ze waren benieuwd wat een computer zou doen met de herinneringen van een mens. Ook zonden andere mensen via Instagram hun eigen video’s in. Deze video’s komen via een speciaal programma de originele video in, waardoor deze steeds wordt vervormd en verandert. Het resultaat is een stroom aan altijd veranderende beelden, een weergave van een digitale wereld die nooit twee keer hetzelfde is.

Pieter Schoolwerth (1970)

Wanneer het om kunst en schilderijen gaat probeert Pieter Schoolwerth verder te kijken dan het standaard tweedimensionale plaatje. Door in zijn werk, een kruising tussen schilderij en sculptuur, diepte aan te brengen onderzoekt hij de mogelijkheden van het toevoegen van meerdere dimensies. Dit zorgt ervoor dat wanneer dit werk vanuit verschillende hoeken wordt aanschouwd, er telkens weer nieuwe kleuren, vormen en patronen te zien zijn: het kunstwerk beweegt met je mee. Als basis neemt hij analoge foto’s, die hij vervolgens digitaal vervormt tot 3d kunstwerken zoals Behavioral Surplus Sculpture Hiermee laat hij zien dat elk digitaal netwerk een fysieke, materiële oorsprong heeft. Door het gebruiken van al deze originele beelden, en ze in te zetten om een geheel nieuw figuratief werk te maken, is Schoolwerth in staat een onrealitisch maar aantrekkelijk nieuw beeld te scheppen, dat meerdere keren ontdekt kan worden.

Tabor Robak (1986)

Met zijn werk Northstar Special Edition wilde Tabor Robak het gevoel vastleggen dat hij krijgt van een wandeling in het bos. Volgens hem is dat de perfecte ontsnapping uit het dagelijkse, moderne leven. Hij besloot zijn gevoel vast te leggen in een eindeloze virtuele ervaring. Dit 15 meter brede scherm toont het beeld van een eeuwige wandeling door een steeds veranderend landschap. Met het gebruik van User Interface Software matcht Robak het licht in de virtuele wereld aan dat van de echte; de twee werelden komen hierdoor een stukje dichter bij elkaar. De simulatie geeft een beetje het gevoel van een videogame; ook dat is niet zomaar. Robak, zelf een game-fan, waardeert in bijzonder het design van de uitgebreide fantastiewerelden in videogames, iets dat zeker terug te zien is in Northstar Special Edition.

Kevin Bray (1989)

Kunstenaar Kevin Bray mixt veel verschillende moderne media, zoals video, grafisch design en sound design. Hij onderzoekt graag de mogelijkheden van een techniek en gebruikt die om zijn onvoorspelbare en kenmerkende vormen te maken. In It’s Following the Orders zie je een stukje van zijn veelzijdigheid terugkomen; hoewel het uit verschillende delen lijkt te bestaan, zijn duidelijk alle elementen deel van een geheel en een flow. Textuur en verschil daarin wordt erg benadrukt; er zijn organische steenachtige elementen zichtbaar die worden gecombineerd met doorzichtig glas en zelfs textiel. In veel van zijn werken komen de organische doch futuristische vormen terug die ook op dit werk te zien zijn, waarmee hij surrealistische scènes maakt.